Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

To bawl out

  • 1 clamito

    clāmĭto, āvi, ātum ( part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).
    I.
    Neutr. (rare):

    ut illi clamitant,

    Cic. Caecin. 3, 9;

    of a bird: ipsum (passerem) accipiter... vano clamitantem interficit,

    Phaedr. 1, 9, 7.—
    II.
    Act.
    A.
    With the words or thoughts uttered as object.
    1.
    With direct citation:

    Chremes clamitans: Indignum facinus,

    Ter. And. 1, 1, 117:

    atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis?

    Cic. Planc. 31, 75:

    quidam caricas vendens Cauneas clamitabat,

    id. Div. 2, 40, 84:

    Volero, clamitans provoco,

    Liv. 2, 55, 7:

    ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans,

    id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.—
    2.
    With acc. and inf.:

    clamitabat falsa esse illa, quae, etc.,

    Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    saepe clamitans, liberum se... esse,

    Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2:

    clamitare coepit... ad Philotam decurrisse,

    Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10:

    clamitans non corporis esse sed loci morbum,

    Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.— Pass. impers.:

    multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent... Thalassio ferri clamitatum,

    Liv. 1, 9, 12.—
    3.
    With subj.:

    Messalina clamitabat... audiret Octaviae matrem,

    Tac. A. 11, 34:

    Mnester clamitans aspiceret verberum notas,

    id. ib. 11, 36; 16, 10.—
    4.
    With acc.:

    quid clamitas?

    Ter. And. 4, 4, 28:

    haec Volscio clamitante,

    Liv. 3, 13, 3:

    quorum clamitant nomina,

    Plin. Ep. 9, 6, 2:

    saeva et detestanda alicui,

    to imprecate, Tac. A. 3, 23.—
    5.
    With ut or ne:

    Acerronia... dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur,

    Tac. A. 14, 5; cf.:

    neve consulatus sui collegam dederet liberto... clamitabat,

    id. ib. 16, 10.—
    B.
    With personal obj.:

    clamitant me ut revortar,

    call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant):

    clamitent Ne sycophantam,

    call, Ter. And. 4, 5, 20:

    clamitans eum modo consulem modo dictatorem,

    Ascon. p. 34, 13 Bait.:

    plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes,

    Suet. Ner. 25. —
    C.
    Trop., of things, to proclaim, reveal, betray:

    nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur?

    Cic. Rosc. Am. 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > clamito

  • 2 hio

    hĭo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [weakened from CHAÔ, chainô, chaskô; cf. Germ. gähnen].
    I.
    Neutr., to open, stand or be open, to gape.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): hiavit humus multa, Sall. Fragm. ap. Non. 318, 29; cf.:

    (calor) venas astringit hiantes,

    Verg. G. 1, 91:

    vasti specus hiant defractis membris (colossi Rhodii),

    Plin. 34, 7, 18, § 41; Hor. Epod. 8, 5:

    nec flos ullus hiat pratis,

    Prop. 4 (5), 2, 45; cf.:

    hiantia lilia,

    Ov. A. A. 2, 115:

    quercum patulis rimis hiantem,

    Gell. 15, 16, 2: Ch. Qui potuit videre? Ac. Oculis. Ch. Quo pacto? Ac. Hem hiantibus, Plaut. Merc. 1, 2, 71:

    oculi hiantes,

    Plin. 11, 37, 52, § 139:

    cum pisciculi in concham hiantem innataverunt,

    Cic. N. D. 2, 48, 123.—
    2.
    In partic., to open the mouth, to gape, yawn:

    inceptus clamor frustratur hiantes,

    Verg. A. 6, 493:

    perdices hiantes, exserta lingua aestuant,

    Plin. 10, 33, 51, § 102:

    trochilos crocodilum invitat ad hiandum pabuli sui gratia,

    id. 8, 25, 37, § 90:

    leo immane hians,

    Verg. A. 10, 726:

    lupus (piscis) hic Tiberinus an alto Captus hiet,

    Hor. S. 2, 2, 32:

    profluentem aquam hianti ore captantes,

    Curt. 4, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus:

    qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio,

    Quint. 9, 4, 33; cf.:

    hiare semper vocalibus,

    id. ib. 20; and:

    qui (poëtae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc.,

    Cic. Or. 45, 152; cf.

    also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt,

    Auct. Her. 4, 12, 18; and:

    concursus hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21:

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    hians compositio,

    Tac. Or. 21:

    hiantia loqui,

    Cic. Or. 9, 32.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed:

    huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur?

    Cic. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    canis semper ad spem futuri hiat,

    Sen. Ep. 72 med.; cf.:

    corvum deludet hiantem,

    i. e. the legacy-hunter, Hor. S. 2, 5, 56:

    ne facies (equi) emptorem inducat hiantem,

    id. ib. 1, 2, 88:

    quem ducit hiantem Cretata ambitio,

    Pers. 5, 176:

    avaritiā semper hiante esse,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.:

    hunc plausus hiantem Per cuneos... Corripuit,

    Verg. G. 2, 508:

    luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum,

    Sil. 11, 35.—
    II.
    Act., to spew out ( poet. and very rare):

    subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat,

    i. e. spits, emits, Val. Fl. 6, 706.—
    B.
    To bawl out, utter, sing:

    fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo,

    Pers. 5, 3:

    carmen lyra,

    plays, Prop. 2, 31, 6 (3, 29, 6 M.).

    Lewis & Short latin dictionary > hio

  • 3 vōciferor

        vōciferor ātus, ārī, dep.    [* vociferus; vox+1 FER-], to cry out, cry aloud, exclaim, shout, scream, bawl, vociferate: palam: pauca in senatu, L.: Talia, V.: quid vociferabare? decem milia talentūm Gabinio esse promissa: se ante signa ituros, L.: vociferari Decius, quo fugerent? L.
    * * *
    vociferari, vociferatus sum V DEP
    utter a loud cry, shout, yell, cry out, announce loudly

    Latin-English dictionary > vōciferor

  • 4 obstrepo

    ob-strĕpo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a.
    A.
    Neutr.
    1.
    Prop., to make a noise against or at; to roar or resound at; to resound, sound.—With dat.:

    marisque Baiis obstrepentis urges Submovere litora,

    Hor. C. 2, 18, 20:

    remotis Obstrepit Oceanus Britannis,

    id. ib. 4, 14, 48:

    multaque nativis obstrepit arbor aquis,

    Prop. 4 (5), 4, 4:

    si, intrante te, clamor, et plausus, et pantomimica ornamenta obstrepuerint, si, etc.,

    Sen. Ep. 29, 12:

    fontesque lymphis obstrepunt manantibus,

    Hor. Epod. 2, 27:

    tympana... raucis Obstrepuere sonis,

    Ov. M. 4, 392:

    garrula per ramos avis obstrepit,

    sings aloud, Sen. Oedip. 454:

    jam genus totum obstrepit,

    makes loud lament, Sen. Herc. Oet. 758.— Impers., there is a noise, a noise arises:

    non statim, si quid obstrepet, abiciendi codices erunt, etc.,

    if there shall be a noise, Quint. 30, 3, 28.—
    2.
    Trop.
    a.
    To bawl or shout against; to clamor or cry out against.
    (α).
    Absol.:

    adversarius obstrepit,

    Quint. 12, 6, 5.—
    (β).
    With dat.:

    certatim alter alteri obstrepere,

    Liv. 1, 40 fin.:

    ut quodammodo ipsi sibi in dicendo obstrepere videantur,

    Cic. de Or. 3, 13, 50.—
    (γ).
    Impers. pass.:

    decemviro obstrepitur,

    Liv. 3, 49, 4.—
    b.
    To annoy, molest, be troublesome to.—With dat.:

    quae res fecit, ut tibi litteris obstrepere non auderem,

    Cic. Fam. 5, 4, 1.—
    c.
    To impede or hinder; to prove an obstacle, hinderance, or injury to.
    (α).
    With dat.:

    detrectare Pompeium, actisque ejus obstrepere,

    Flor. 4, 2, 9:

    remove parentem, ne tuae laudi obstrepat,

    Sen. Herc. Fur. 1030.—
    (β).
    Absol.:

    mhil sensere (Poeni), obstrepente pluviā,

    Liv. 21, 56, 9:

    ut accipiatur circumjecto candore lux, et, temperato repercussu, non obstrepat,

    Plin. 11, 37, 55, § 148: scelerati, conscientiā obstrepente, condormire non possunt, Curt. 6, 10, 14:

    sed clausae sunt aures, obstrepente irā,

    id. 8, 1, 48.—
    d.
    To cry out against, blame.—With dat.:

    huic definitioni ita obstrepunt,

    Gell. 6, 2, 4.—
    B.
    Act., to clamor against; to oppose, disturb:

    tamen ejus modi, etiam cum leguntur, obstrepi clamore militum videntur, et tubarum sono,

    Cic. Marcell. 3, 9:

    quae in Cn. Pompeium congesta sunt: hinc assensione favoris, illinc fremitu invidiae, litterarum monumentis obstrepuntur,

    are perverted, distorted, Val. Max. 8, 15, 8.—
    2.
    To fill with noise, cause to resound:

    secretus ab omni voce locus, si non opstreperetur aquis,

    Ov. F. 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > obstrepo

  • 5 clāmitō

        clāmitō āvī, ātus, āre, freq.    [clamo], to cry aloud, bawl, vociferate: (passer) vano clamitans, Ph.: quid clamitas? T.: haec, L.: Me sycophantam, call, T.: clamitans, ‘Indignum facinus,’ T.: clamitas: ‘quo usque ista dicis?’: ‘ad arma,’ clamitans, L.: falsa esse illa: liberum se... esse, Cs.: clamitabat audiret matrem, Ta.— Pass impers.: ‘Thalassio ferri’ clamitatum, L.—Fig., to proclaim, reveal, betray: supercilia clamitare calliditatem videntur.
    * * *
    clamitare, clamitavi, clamitatus V
    cry out, yell; shout repeatedly, clamor; proclaim; name/call repeatedly/loudly

    Latin-English dictionary > clāmitō

  • 6 per-sonō

        per-sonō uī, —, āre,    to sound through and through, resound, fill with sound, reëcho: cum domus cantu personaret: domus Personuit canibus, H.: totis castris, to be heard, L.: ab aetherio personat axe fragor, O.: citharā, to play loudly, V.: haec regna latratu, V.: aurīs vocibus: aurem, bawl in the ear, H.—To cry out, call aloud: (res) in angulis: huc libidinem esse prolapsam: coram in foro personare, Hernicos paratos, L.

    Latin-English dictionary > per-sonō

  • 7 vōciferō

        vōciferō —, ātus, āre    [* vociferus; vox+1 FER-], to cry out, shout, bawl, exclaim: ex omnibus locis, L.: vociferatum ferociter, L.

    Latin-English dictionary > vōciferō

  • 8 obclamito

    occlāmĭto ( obcl-), 1, v. freq. a. [obclamito], to cry out, cry aloud, bawl:

    ne occlamites,

    Plaut. Curc. 1, 3, 27; id. Am. 3, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > obclamito

  • 9 occlamito

    occlāmĭto ( obcl-), 1, v. freq. a. [obclamito], to cry out, cry aloud, bawl:

    ne occlamites,

    Plaut. Curc. 1, 3, 27; id. Am. 3, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > occlamito

  • 10 persono

    per-sŏno, ŭi, ĭtum, 1 ( perf. personavit, App. M. 5, p. 164, 24: personasse, Prud. steph. 34 praef.), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To sound through and through, to resound:

    cum domus cantu et cymbalis personaret,

    Cic. Pis. 10, 22:

    ut cotidiano cantu vocum et nervorum et tibiarum nocturnisque conviviis tota vicinitas personet,

    id. Rosc. Am. 46, 134; id. Phil. 2, 41, 105:

    domus Molossis Personuit canibus,

    Hor. S. 2, 6, 114:

    ploratu lamentisque et planctibus tota regia personabat,

    Curt. 10, 5, 7:

    ab aetheris personat axe fragor,

    Ov. Tr. 1, 2, 46:

    tuba,

    Vulg. Judic. 7, 18.—
    B.
    To make a sound on a musical instrument, to sound, play:

    citharā Iopas Personat,

    Verg. A. 1, 741:

    cymbalis,

    Vulg. 1 Par. 16, 5:

    buccinis,

    id. Jos. 6, 13.—
    II.
    Act.
    A.
    To fill with sound or noise, to make resound (class.):

    Cerberus haec regna latratu Personat,

    Verg. A. 6, 417:

    aequora conchā,

    id. ib. 6, 171: aures hujusmodi vocibus, Cic. Fam. 6, 18, 4; so,

    aurem,

    to bawl in one's ear, Hor. Ep. 1, 1, 7:

    ille humi prostraverat corpus, gemitu ejulatuque totam personans regiam,

    Curt. 8, 2, 5:

    pulpita socco,

    to play in comedy, Claud. Cons. Mall. Theod. 314:

    mons choris Aegipanum undique personatur,

    Sol. 24.—
    B.
    To cry out, call aloud (rare but class.):

    illae vero non loquuntur solum, verum etiam personant, huc unius mulieris libidinem esse prolapsam,

    Cic. Cael. 20, 47:

    quas res isti in angulis personant,

    id. Rep. 1, 2, 2:

    totam inde per urbem personat, ut, etc.,

    Val. Fl. 2, 163; Tac.A. 14, 15; Vulg. Jer. 31, 7.—
    C.
    To sound or blow upon an instrument (post-class.):

    personavit classicum,

    gave the signal for attack, App. M. 5, p. 164, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > persono

  • 11 vociferor

    vōcĭfĕror, ātus, 1, v. dep. n. and a. [vox-fero], to cry out, cry aloud, exclaim, scream, bawl, vociferate (class.; cf.

    clamo): vociferari palam,

    Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39:

    adventu Gallorum vociferatus est (anser) canibus silentibus,

    Col. 8, 13, 2:

    me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, quam miserum indignumque sit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52:

    Canuleius pauca in senatu vociferatus,

    Liv. 4, 1, 6:

    talia,

    Verg. A. 2, 679:

    incendiarium et patinarium,

    i. e. to call aloud, Suet. Vit. 17.—With objectclause:

    quod vociferabare decem millia talentūm Gabinio esse promissa,

    Cic. Rab. Post. 8, 21; so Liv. 2, 65, 3 Drak. N. cr.; 10, 29, 3; 10, 35, 13; Suet. Calig. 36; id. Claud. 40; cf.:

    vociferans, Q. Vare, legiones redde,

    id. Aug. 23:

    vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fugā spem haberent?

    Liv. 10, 28, 12 (MSS. vociferare; cf.

    Weissenb. ad loc.).—Of things concr. or abstr.: aera,

    i. e. to sound, resound, Lucr. 2, 450:

    carmina,

    id. 1, 732:

    res ipsa per se vociferatur,

    proclaims it, id. 2, 1051; cf.:

    ratio naturam rerum,

    id. 3, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > vociferor

См. также в других словарях:

  • bawl out — verb censure severely or angrily The mother scolded the child for entering a stranger s car The deputy ragged the Prime Minister The customer dressed down the waiter for bringing cold soup • Syn: ↑call on the carpet, ↑take to task, ↑rebuke, ↑ …   Useful english dictionary

  • bawl out — phrasal verb [transitive] Word forms bawl out : present tense I/you/we/they bawl out he/she/it bawls out present participle bawling out past tense bawled out past participle bawled out mainly American informal to speak angrily to someone because… …   English dictionary

  • bawl out — PHRASAL VERB If someone bawls you out, they shout at you angrily because you have done something wrong. [INFORMAL] → See also bawl 1) [V n P] Do you think I m just going to bawl you out and that ll be an end of it? [Also V P n (not pron)] Syn:… …   English dictionary

  • bawl out — Synonyms and related words: berate, bless, carpet, chew, chew ass, chew out, condemn, cuss out, denounce, give a going over, give hail Columbia, give hell, give the deuce, give what for, jack up, lambaste, lash, ream, ream ass, ream out, sit on,… …   Moby Thesaurus

  • bawl out — I (New American Roget s College Thesaurus) v. t. reprimand, reprove. See disapprobation. II (Roget s IV) v. Syn. reprimand, berate, upbraid, chew out*; see scold . III (Roget s 3 Superthesaurus) v. Sl. see scold IV (Roget s Thesaurus II) verb 1 …   English dictionary for students

  • bawl out — {v.}, {informal} To reprove in a loud or rough voice; rebuke sharply; scold. * /The teacher bawled us out for not handing in our homework./ Compare: HAUL OVER THE COALS, LIGHT INTO, TELL A THING OR TWO …   Dictionary of American idioms

  • bawl out — {v.}, {informal} To reprove in a loud or rough voice; rebuke sharply; scold. * /The teacher bawled us out for not handing in our homework./ Compare: HAUL OVER THE COALS, LIGHT INTO, TELL A THING OR TWO …   Dictionary of American idioms

  • bawl\ out — v informal To reprove in a loud or rough voice; rebuke sharply; scold. The teacher bawled us out for not handing in our homework. Compare: haul over the coals, light into, tell a thing or two …   Словарь американских идиом

  • bawl out — yell at, chew out; scold, rebuke; give what for …   English contemporary dictionary

  • bawl out — transitive verb Date: 1899 to reprimand loudly or severely …   New Collegiate Dictionary

  • bawl out —  Reprimand harshly, often publicly …   A concise dictionary of English slang

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»